sisli hava

 Havanın sisli oluşu gerçek değilmiş sanısı veriyor insana. Böyle havalarda yürüyüş yapmak filan güzel oluyor genelde. Ama bugün öyle değil. Sabah kalkmak istemediğim bilincindeydim. Uykunun sıcak, sarıp sarmalayışından kopmaya hazır değildim. Kabus görsem bile gerçeklikten iyidir fikrindeydim. Ancak bağırışmalar izin vermiyordu ki uyuyayım. 

Karanlık odamda dünden kalma mumun yanışını izledim. Nasıl hala yanıyordu emin değildim ancak sabah vişneçürüğü renkli, böğürtlen kokulu mumun yanıp yok olduğunu düşünmek güzel bir histi.

Sesler yükselmeye devam ediyor ve beynimin yitik köşesinde bir ışık yakıyor. Hatırlamak istemediğim anılar zihnimde yeniden hayat buluyor. Kaçmak istiyorum bu histen. Neresi olduğu önemli değil. 

Ben...ile başlayan her cümlem hiçlikte yok oluyor. Benliğim bir kırık cam. Düzeltmeye çalıştıkça beni kesiyor.

Yataktan kalkmadan tavanı izliyorum kollarımı iki yana açıp. O kadar diklatli izliyorum ki duvarda bir portal açılıp içinden hayallerimi katledecek bir canavar çıkmaması çok üzücü.

Penceremin önündeki kalın perdeyi çekiyorum böylece daha net bir sisli görüntüyle karşılaşıyorum. Sis görmek istemediklerimi saklıyor. 

Bu şehir, ev daha doğrusu her yer çok gürültülü. Kulaklıksız nefes alamıyorum. Sesler sinir bozucu oluyor ve alnımdaki damar patlamamaya çalışıyor tüm gücüyle. Ya da belki patlamak için en küçük uyarıyı bekliyor.

Hava sisli bugün. Bilmek istemediğim şeyleri saklıyor. Kendimden kaçamıyorum. Bıkkınlık ve yorgunluk birleşip beni bir tembel hayvan gibi hantallaştırıyor.