Cam

 8,2,6..diye gidiyor sırça hisler. Bu sayılar yüzünden yürüyen bir eczaneyim. Adımlarından ilaç tıkırtıları duyuluyor. Pembe bulantı taşıyor ilaç kutusu bedenimden.

Uyutmak istiyorlar beni. Unutturmak istiyorlar. Ama ben varım. Hiç olmadığım kadar var hissediyorum. Ben soluk alan bir oyuncağım. EVET ŞUAN BURDAYIM. O zaman istemeyecek kadar kaçırmışım keçileri.

     

    Cam kırıklarını birer birer topla, birleştir yeni bir ben yarat. Ben buyum işte, kırıkları beceriksizce yamalanmış, bir değer biçilemeyecek azlıktayım. Sinirlenince fırlat beni  , sonra yapmacık özrünle yeniden inşa et.

Hadi ez benliğimi. Sahip olduklarımı benden alıkoy. Durma kes. Elindeki kırık camla kes hislerimi. Kesici sözlerin parçalıyor varlığımı.

HADİ DURMA! Bulanıklaştır saydamlığımı.

Hep bir camın ardından bakıyorsun dünyaya. Ama temizlemiyorsun zihnini. Bu yüzden kirlisin. Pasaklı zihnini düzeltemeyecek kadar delisin. Korkuyorsun benden ama kaçmak istemiycek kadar gidiksin. Öyle sıkkınsın ki yapacak şeyleri listeleyemiyorsun. O kadar boşsun ki gündelik olanı arzu ediyorsun.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

UYANMAK İSTEMİYORUM

Resim
  Sırça Fanus adında bi kitap okuyorum. Yazarının intihar ettiğini biliyordum ve açıkcası beni bu teşvik etmişti okumak için. Depresif insanların kitaplarını seviyorum. Dazai de öyle. En sevdiğim yazarlardan olmasının en büyük nedeni olabilir intihar etmiş olması. Depresif olmayan ve mutlu şeyler hakkında yazılan şeyler de yazan kişiler de zerre ilgimi çekmiyor. Sadece kitap okuyup yatmak istiyorum. Tüm günümü bomboş heba etmek istiyorum. Hatta onu da istemiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum.  Yataktan kalkasım gelmiyor. Resim çizmek bile gelmiyor içimden. Zaman dursa dahi ben farkına varmazdım sanırım. O derece boşum. Geleceği düşünmek beynimi zorluyor. Yeterince istemiyorum bi şeyler yapıp başarmayı sanırım. Yeterli teşvik sağlayamıyorum kendime. Uyuyamıyordum bir ara. Sabaha kadar gözüm fal taşı gibi açık olurdu ve ben uyumak için kırk takla atardım. Ancak şimdi de uyanamıyorum. Yorgunluktan nefes bile almak istemiyorum sanırım. Kendimi anlayamıyorum. Kendimi anlamadan başka bi şeyi an
Devamı

DÜŞÜNMEKTEN NEFRET EDİYORUM.

Resim
Gerçek bir korkak adıyla ele alıyorum bu blogu. Bu isimden ise Osamu Dazai'nin "İnsanlığımı Yitirirken" adlı eserinde geçen şu sözlerden esinlendim. "gerçek korkaklar mutluluktan bile korkar". Ben gerçekten bir korkağım diye düşündüm o sözleri ilk okuduğumda ve hala aynı şekilde düşünüyorum. Hep bir renk olsam gri olacağıma dairdi düşüncelerim. Ne siyah olucak kadar güçlüydüm ne de beyaz. Ben sadece renk bile olmayan kendimi renk olarak görmeye bile çalışmayan biriydim. Eğer gri olursanız ne mutlu ne üzgün olursunuz. İşte üzüntüden o denli korkuyorum ki mutluluğu bu uğurda feda edebiliyorum. Mutlu olursam üzüntüyü bilirim ama ne mutlu ne üzgün olursam kimse kıramaz beni.     Peki bu konuyu geride bırakmamız gerekiyor artık çünkü asıl konumuz bu değil. Sizlere asıl bahsetmek istediğim şey bu aralar sürekli aklımdan çıkmayan bir konu. Bir insanın yalnız yaşayamayacağı konusu. Ben yalnız olmayı yalnız hissedene kadar severim. Ancak o his geldiği zaman hiç çekilmez
Devamı

Nefes almaya üşeniyorum

Resim
Otobüs ilerliyor...sanırım. Dünya ilerliyor ve otobüs duruyor da olabilir. Otobüse her bindiğimde uzaklara gidiyor gibi hissederim. Ama öyle bir otobüs yok. Ya da benim o otobüse binecek cesaretim yok. Duraklar biribiri ardına geçiyor ama ben evimin nerede olduğunu unuttum bile. Sanırım kaybolmak böyle bi şey.   Ağaçlar birleşip okyanus dalgalarına dönüşüyorlar. Yeşil kırmızı ışıklar gözlerimin  önünde eriyor.  Herkes kendisiyle ilgileniyor ve benim varlığım umurlarında değil.  Böyle anlar beni mutlu ediyor.  Kimseyi tanımadığım bir yerde yeniden doğma isteği  geliyor içime. Evim dediğim şehirde  yabancılaşıyorum giderek. İnsanların yüzleri  siliniyor ve bana dik dik bakan gözler yok oluyor.  Bakılmaktan hoşlanmıyorum.  Birer birer koşuşlarını  izliyorum. Hepsi bir yere gitmeye çalışıyor.  Ben nereye gideceğimi  bilmiyorum.  En güzeli de bu. Böylelikle kimseyle bağımın olmadığı hakkında  en ufak şüphem kalmıyor. Bazen sevdiğim insanların çehrelerini hafızamın ücra köşelerinden çıkar
Devamı