bozuk ışık

     Yanıp sönen bozuk florasan lambalar gözlerimi acıtıyor. Her yer hastalık kokuyor. Nefret etmekten ziyade korkuyorum bu yerden. Beni güvenli alanımdan zorla tutup çıkaracaklar diye dehşete düşüp sararıyorum.

    Hastanelerdeki ağır ilaç kokan hava bile kusma hissayatı uyandırıyor içimde. Bu yerden çıkmam lazım. Duvarlar üstüme üstüme geliyor. Bu korku hali paronoyamı coştururken kalbimi duymayı kesiyorum. Çoktan ölmüşüm gibi.

    İnatla ikinci ismimi kullanan, uzun saçları beni boğan o doktor kılıklı şeytan ağzımdan çıkan her sözcüğü not alıyor.

-Seni durduran ne oldu? Yapmayı unuttuğun bir şeyi mi anımsadın ya da en kıymetlini, hayatını kaybetmekten korku mu duydun?

- Ben ölürsem ağlamasını istemediğim biri var...beni unutsa her şey daha kolay olurdu belki ancak elden bir şey gelmiyor. Onun gülmeye devam etmesine ihtiyacım varmış gibi.

*Not alıyor dediklerimi. Ben ise saçlarımı bukle bukle yapmak için büyük çaba sarf ediyorum.

- Peki hiç isteksiz hissettiğin oluyor mu? Halsizlik gibi.

- Çoğunlukla öyleyim. Yataktan çıkmak istemiyorum. Güne "Merhaba!" diyerek başlamıyorum yani. Ağlayarak uyanıyorum. Nefret ediyorum bu yerden yine de yetimhaneden iyidir evim.

*Tekrar not alıyor. Ben çıkmak gitmek için acele etsem de uzatıyor lanet saçma sorularıyla konuşmayı.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

UYANMAK İSTEMİYORUM

Resim
  Sırça Fanus adında bi kitap okuyorum. Yazarının intihar ettiğini biliyordum ve açıkcası beni bu teşvik etmişti okumak için. Depresif insanların kitaplarını seviyorum. Dazai de öyle. En sevdiğim yazarlardan olmasının en büyük nedeni olabilir intihar etmiş olması. Depresif olmayan ve mutlu şeyler hakkında yazılan şeyler de yazan kişiler de zerre ilgimi çekmiyor. Sadece kitap okuyup yatmak istiyorum. Tüm günümü bomboş heba etmek istiyorum. Hatta onu da istemiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum.  Yataktan kalkasım gelmiyor. Resim çizmek bile gelmiyor içimden. Zaman dursa dahi ben farkına varmazdım sanırım. O derece boşum. Geleceği düşünmek beynimi zorluyor. Yeterince istemiyorum bi şeyler yapıp başarmayı sanırım. Yeterli teşvik sağlayamıyorum kendime. Uyuyamıyordum bir ara. Sabaha kadar gözüm fal taşı gibi açık olurdu ve ben uyumak için kırk takla atardım. Ancak şimdi de uyanamıyorum. Yorgunluktan nefes bile almak istemiyorum sanırım. Kendimi anlayamıyorum. Kendimi anlamadan başka bi şeyi an
Devamı

DÜŞÜNMEKTEN NEFRET EDİYORUM.

Resim
Gerçek bir korkak adıyla ele alıyorum bu blogu. Bu isimden ise Osamu Dazai'nin "İnsanlığımı Yitirirken" adlı eserinde geçen şu sözlerden esinlendim. "gerçek korkaklar mutluluktan bile korkar". Ben gerçekten bir korkağım diye düşündüm o sözleri ilk okuduğumda ve hala aynı şekilde düşünüyorum. Hep bir renk olsam gri olacağıma dairdi düşüncelerim. Ne siyah olucak kadar güçlüydüm ne de beyaz. Ben sadece renk bile olmayan kendimi renk olarak görmeye bile çalışmayan biriydim. Eğer gri olursanız ne mutlu ne üzgün olursunuz. İşte üzüntüden o denli korkuyorum ki mutluluğu bu uğurda feda edebiliyorum. Mutlu olursam üzüntüyü bilirim ama ne mutlu ne üzgün olursam kimse kıramaz beni.     Peki bu konuyu geride bırakmamız gerekiyor artık çünkü asıl konumuz bu değil. Sizlere asıl bahsetmek istediğim şey bu aralar sürekli aklımdan çıkmayan bir konu. Bir insanın yalnız yaşayamayacağı konusu. Ben yalnız olmayı yalnız hissedene kadar severim. Ancak o his geldiği zaman hiç çekilmez
Devamı

KAÇMAK İSTİYORUM

Resim
Son zamanlarda geçmiş tarafından kovalanıyormuşum gibi asla unutamazmışım gibi ve korkuyorum. Korkumun nedeni geçmişe dönmek değil. Dönememek. Bir daha dönemiycek şekilde uzaklaşmak ve kaybolmak. Rüyalarım korkutucu olmaya başladı. Beni rüyalarımda izliyorlarmış gibi. Asla eskisi gibi içten ve samimi olamıycam. Bunu bana yapan o olmasına rağmen suçlu hissediyorum. Kendimi kötü hissediyorum. İçime oturan bi ağırlık var ve gitmiyo. Kimseye güvenemiyorum. Beni yok eden şey ne bilmiyorum. Bilinmezlik korkunç ama her şeyi bilmek de üzücü. Ne yapmam gerek bilmiyorum kafam çok karışık. İnsanlardan uzaklaşmak istiyorum. Beni bırakacağını bildiğim insanlara güvenmemem lazım. Uzaklara gitmek istiyorum. Tanrının bile bilmediği, hiçbir şey düşünmeme gerek olmayan bir yere. belki de Çocuksu bir hayal ama bilmiyorum. Kaybolmaktan çok korkuyorum. Bu korku hali giderek kötüleşiyo. Sakinleşmek için ne yapmalıyım bilmiyorum. Belki de birine söylemem gerekiyo ama rahat hissettiğim tek bir kimse yok. Koşm
Devamı