Balon balığı şeklinde gözlerim var



     Gece parlayan yıldızlar arabanın hızına ayak uyduramayıp kayıyorlarmış gibi bir görüntü açığa çıkarıyor. Ölünce bir yıldız olmak istiyorum. Böylelikle herkesten milyonlarca ışık yılı uzakta ölene kadar parlardım. Camdan bakıp her gördüğüm gülen suratta daha çok damla birikip taşıyor gözlerimden. Neden? Neden ağlamak zorundayım ki? Eğer hastaneye gidersek akıl hastası muamelesi göreceğim. Ama zaten öyle değil miyim? Ama ben hastaneye yatmak istemiyorum. 

    Yalvaran gözlerle ölmemi istiyor. Resmen tek arzusu buymuşcasına yaşlar akıtıyor o şeytani gözlerinden bu sözleri söylerken. Böyle olacağını biliyordum. Ne yaparsam yapayım suçlu olacağımı. Dileğini kabul etmek isterdim. 

    Değersiz olduğumu herkesten daha iyi anlıyorum ama bu düşük bir işe yaramaz insan parçası olduğum gerçeğiyle barışığım. Bana öyle bakma.

    Para israfıymışım. Resimlerim de çöpmüş. Sadece yok olmalı ve onlara bir fayda sağlamalıymışım. Bu sözleri kimlerin okuduğu umrumda dahi değil. Birileri duysun artık istiyorum içimdekileri.

    İstenmek istemek yalnızlığın en dip noktasıdır. Öyle büyük bir hiçlikteyim ki ayaklarım yere değmiyor. Hayatımı, onu bitirme iteğine direnerek yaşıyorum demiş kafka. Ben de öyle hissediyorum. Belki ergen olduğumu söyeleyeceksiniz. Ancak siz hiç 16 yaşında bir kız olmadınız belli ki.

    Kendimi okyanusta uyumaya davet eden o sözlere bırakmak istiyorum. Kaçınılmaz sonum bu ellerden olsun.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

UYANMAK İSTEMİYORUM

Resim
  Sırça Fanus adında bi kitap okuyorum. Yazarının intihar ettiğini biliyordum ve açıkcası beni bu teşvik etmişti okumak için. Depresif insanların kitaplarını seviyorum. Dazai de öyle. En sevdiğim yazarlardan olmasının en büyük nedeni olabilir intihar etmiş olması. Depresif olmayan ve mutlu şeyler hakkında yazılan şeyler de yazan kişiler de zerre ilgimi çekmiyor. Sadece kitap okuyup yatmak istiyorum. Tüm günümü bomboş heba etmek istiyorum. Hatta onu da istemiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum.  Yataktan kalkasım gelmiyor. Resim çizmek bile gelmiyor içimden. Zaman dursa dahi ben farkına varmazdım sanırım. O derece boşum. Geleceği düşünmek beynimi zorluyor. Yeterince istemiyorum bi şeyler yapıp başarmayı sanırım. Yeterli teşvik sağlayamıyorum kendime. Uyuyamıyordum bir ara. Sabaha kadar gözüm fal taşı gibi açık olurdu ve ben uyumak için kırk takla atardım. Ancak şimdi de uyanamıyorum. Yorgunluktan nefes bile almak istemiyorum sanırım. Kendimi anlayamıyorum. Kendimi anlamadan başka bi şeyi an
Devamı

DÜŞÜNMEKTEN NEFRET EDİYORUM.

Resim
Gerçek bir korkak adıyla ele alıyorum bu blogu. Bu isimden ise Osamu Dazai'nin "İnsanlığımı Yitirirken" adlı eserinde geçen şu sözlerden esinlendim. "gerçek korkaklar mutluluktan bile korkar". Ben gerçekten bir korkağım diye düşündüm o sözleri ilk okuduğumda ve hala aynı şekilde düşünüyorum. Hep bir renk olsam gri olacağıma dairdi düşüncelerim. Ne siyah olucak kadar güçlüydüm ne de beyaz. Ben sadece renk bile olmayan kendimi renk olarak görmeye bile çalışmayan biriydim. Eğer gri olursanız ne mutlu ne üzgün olursunuz. İşte üzüntüden o denli korkuyorum ki mutluluğu bu uğurda feda edebiliyorum. Mutlu olursam üzüntüyü bilirim ama ne mutlu ne üzgün olursam kimse kıramaz beni.     Peki bu konuyu geride bırakmamız gerekiyor artık çünkü asıl konumuz bu değil. Sizlere asıl bahsetmek istediğim şey bu aralar sürekli aklımdan çıkmayan bir konu. Bir insanın yalnız yaşayamayacağı konusu. Ben yalnız olmayı yalnız hissedene kadar severim. Ancak o his geldiği zaman hiç çekilmez
Devamı

KAÇMAK İSTİYORUM

Resim
Son zamanlarda geçmiş tarafından kovalanıyormuşum gibi asla unutamazmışım gibi ve korkuyorum. Korkumun nedeni geçmişe dönmek değil. Dönememek. Bir daha dönemiycek şekilde uzaklaşmak ve kaybolmak. Rüyalarım korkutucu olmaya başladı. Beni rüyalarımda izliyorlarmış gibi. Asla eskisi gibi içten ve samimi olamıycam. Bunu bana yapan o olmasına rağmen suçlu hissediyorum. Kendimi kötü hissediyorum. İçime oturan bi ağırlık var ve gitmiyo. Kimseye güvenemiyorum. Beni yok eden şey ne bilmiyorum. Bilinmezlik korkunç ama her şeyi bilmek de üzücü. Ne yapmam gerek bilmiyorum kafam çok karışık. İnsanlardan uzaklaşmak istiyorum. Beni bırakacağını bildiğim insanlara güvenmemem lazım. Uzaklara gitmek istiyorum. Tanrının bile bilmediği, hiçbir şey düşünmeme gerek olmayan bir yere. belki de Çocuksu bir hayal ama bilmiyorum. Kaybolmaktan çok korkuyorum. Bu korku hali giderek kötüleşiyo. Sakinleşmek için ne yapmalıyım bilmiyorum. Belki de birine söylemem gerekiyo ama rahat hissettiğim tek bir kimse yok. Koşm
Devamı