mavi yollar

     Yazmadan önce düşünmeye çalışsam da kelimeler kafamda dönüp büyük bir kasırgaya dönüşerek beni bayıltacak kadar büyük bir baş ağrısına neden oluyor. Bugün hangi konudan bahsedeceğimi bilmiyorum. Aklıma gelenleri yazma isteğiyle dolup taşsamda zihnim güneşli bir yaz günündeki bulutsuz gökyüzü kadar berrak. Bir sürü güzel kitap aldım o yüzden içimde anlam veremediğim bir mutluluk tomurcuklandı. Kitapları okumadan mutlu olabiliyorum. Varlıkları bile beni bomboş bir insan olmadığım konusunda kendimi ikna etmeme yardımcı oluyor.

    Ebediyen sürecek bir acı çekmek istediğimi anladım. Öyle uzun uzun da düşünmedim. Ansızın aklımda belirdi bu düşünce. Dünyaya, herkese ve her şeye olan nefretimi böyle kendimden çıkaracağım.

    Kalbimde güller açıyor ve dikenleri batıyor birer birer. Delecekmiş gibiler ve ben acıdan kıvarnıyorum. Ağlamak isteyecek kadar acıyor.

    Sokaktan geçen insanlar var. Ben ise bir başıma duruyorum. Üzerlerine her an çullanabilecek kadar da yorgunum. Onlarsa beni bilmiyor, umursamıyor.

    Çok saçma geliyor bütün bunlar. Gerçek değil gibi. Ellerimi defalarca kontrol etsem dahi yine silik ve buğulu bir camın arkasından bakıyormuşum gibi. Gerçekten ölüyor muyum acaba? Ruhum ait olduğu yerde değil ve ben onu nereye koysam seçemiyorum.

    Sanırım beynim çürüyor. Kalbim ise onu umursamadan kan pompalamaya devam ediyor. Birbirlerinden ayrılar. Delikli kalbim atmaktan, küflü beynimse kalbimden vazgeçmiyor.

    Mumun erimesini izliyorum. Alevi her bir minik titreşimde dahi dalgalanıyor. Çok hassas. Sadece erimek için var. Erirken ondan beklenilen tek şey parlaması.                                   Bir mumla çok benzeriz

    Nefes almak zor geliyor. Eğer ölürsem mutlu bir şekilde yeniden doğar mıyım?    


            kırmızı birer çiçek açtı

            mavi yollar üzerinde

            çiçekler eridi ve

            yolları parçaladı.



            çiçekler sıvılaşıp

            mavi yolları

            kırmızıya boyayıp

            yollarına devam ettiler

                            

                            


            kırmızı çiçeklerin lekesini

            beyaz pamuktan bulutlar sildi

            ama mavi yollardaki izler

            asla geçmedi                                                            

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

UYANMAK İSTEMİYORUM

Resim
  Sırça Fanus adında bi kitap okuyorum. Yazarının intihar ettiğini biliyordum ve açıkcası beni bu teşvik etmişti okumak için. Depresif insanların kitaplarını seviyorum. Dazai de öyle. En sevdiğim yazarlardan olmasının en büyük nedeni olabilir intihar etmiş olması. Depresif olmayan ve mutlu şeyler hakkında yazılan şeyler de yazan kişiler de zerre ilgimi çekmiyor. Sadece kitap okuyup yatmak istiyorum. Tüm günümü bomboş heba etmek istiyorum. Hatta onu da istemiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum.  Yataktan kalkasım gelmiyor. Resim çizmek bile gelmiyor içimden. Zaman dursa dahi ben farkına varmazdım sanırım. O derece boşum. Geleceği düşünmek beynimi zorluyor. Yeterince istemiyorum bi şeyler yapıp başarmayı sanırım. Yeterli teşvik sağlayamıyorum kendime. Uyuyamıyordum bir ara. Sabaha kadar gözüm fal taşı gibi açık olurdu ve ben uyumak için kırk takla atardım. Ancak şimdi de uyanamıyorum. Yorgunluktan nefes bile almak istemiyorum sanırım. Kendimi anlayamıyorum. Kendimi anlamadan başka bi şeyi an
Devamı

DÜŞÜNMEKTEN NEFRET EDİYORUM.

Resim
Gerçek bir korkak adıyla ele alıyorum bu blogu. Bu isimden ise Osamu Dazai'nin "İnsanlığımı Yitirirken" adlı eserinde geçen şu sözlerden esinlendim. "gerçek korkaklar mutluluktan bile korkar". Ben gerçekten bir korkağım diye düşündüm o sözleri ilk okuduğumda ve hala aynı şekilde düşünüyorum. Hep bir renk olsam gri olacağıma dairdi düşüncelerim. Ne siyah olucak kadar güçlüydüm ne de beyaz. Ben sadece renk bile olmayan kendimi renk olarak görmeye bile çalışmayan biriydim. Eğer gri olursanız ne mutlu ne üzgün olursunuz. İşte üzüntüden o denli korkuyorum ki mutluluğu bu uğurda feda edebiliyorum. Mutlu olursam üzüntüyü bilirim ama ne mutlu ne üzgün olursam kimse kıramaz beni.     Peki bu konuyu geride bırakmamız gerekiyor artık çünkü asıl konumuz bu değil. Sizlere asıl bahsetmek istediğim şey bu aralar sürekli aklımdan çıkmayan bir konu. Bir insanın yalnız yaşayamayacağı konusu. Ben yalnız olmayı yalnız hissedene kadar severim. Ancak o his geldiği zaman hiç çekilmez
Devamı

KAÇMAK İSTİYORUM

Resim
Son zamanlarda geçmiş tarafından kovalanıyormuşum gibi asla unutamazmışım gibi ve korkuyorum. Korkumun nedeni geçmişe dönmek değil. Dönememek. Bir daha dönemiycek şekilde uzaklaşmak ve kaybolmak. Rüyalarım korkutucu olmaya başladı. Beni rüyalarımda izliyorlarmış gibi. Asla eskisi gibi içten ve samimi olamıycam. Bunu bana yapan o olmasına rağmen suçlu hissediyorum. Kendimi kötü hissediyorum. İçime oturan bi ağırlık var ve gitmiyo. Kimseye güvenemiyorum. Beni yok eden şey ne bilmiyorum. Bilinmezlik korkunç ama her şeyi bilmek de üzücü. Ne yapmam gerek bilmiyorum kafam çok karışık. İnsanlardan uzaklaşmak istiyorum. Beni bırakacağını bildiğim insanlara güvenmemem lazım. Uzaklara gitmek istiyorum. Tanrının bile bilmediği, hiçbir şey düşünmeme gerek olmayan bir yere. belki de Çocuksu bir hayal ama bilmiyorum. Kaybolmaktan çok korkuyorum. Bu korku hali giderek kötüleşiyo. Sakinleşmek için ne yapmalıyım bilmiyorum. Belki de birine söylemem gerekiyo ama rahat hissettiğim tek bir kimse yok. Koşm
Devamı