KAYBOLMAYAN ANILAR 2

     

Tık, tık, tık...kapıyı nazikçe tıklıyor ilk başta. Ses vermiyorum. Varlığım bilinmesin diye gereksiz bir uğraş içindeyim. Kendi küçük, güvenli alanıma bir başkasını dahil etmek istemiyorum.

     Tak, tak, tak...artık kaba bir biçimde tüm gücüyle vuruyordu kapıya. Dudaklarımı ala boyanmış ellerimle kapıyorum. Çıt çıkartmamak için diretiyorum. Böylelikle beni rahat bırakacak diye umuyorum.

    - Lütfen çık oradan...yalvarırım...geri dönemeyeceğin bir hata yapma.

    Haki, kot ceketimin sıyrılmış kolundan sızan kızıl sıvı beni sakinleştiriyor ve ben bu huzurda boğuyorum suçluluk hissini. Özlemini duyduğum, arzuladığım o hissi akıp giden kırmızılıkta arıyorum.

    Duvardaki yarıkları sıvayla kapayıp yenilerini örüyorum ancak bariz bir cırtlaklıkla belli ediyor kendini bu yeni duvarlar.

    Sesler bulanıklaşıyor. Belki de bir düşteyim...daha doğrusu kabustayım.

    Arkadaşım dediğim uzak kişi bana seslenmeye devam ediyor. Ben ise okul tuvaletinde bulduğum geçici mululuğun sarhoşluğundayım.

    Sonunda vazgeçip endişe dolu seslerin kollarına bırakıyorum kendimi. Kapı kolunu açıyorum, ardından kızıl güller tomurcuklanıyor. Bir surat var karşımda ancak surat denir mi ki buna? Gözlerim beni aldatıyor.  Hayal kırıklıklarıyla özene bözene oluşmuş bir maskeye benziyor daha çok.

    Kolumu tutup beni çekip çıkarıyor güvenli alanımdan. Huzur bulduğum, kucak dolusu mutluluğu bana veren anlarda yok oluyor böylece.

    Öğretmenin ağzı var ama yok da olabilir. Kıpırdayan bir boşluk gibi gözüküyor. Sisle kaplı suratlar, bana acıyarak bakan parlak gözler var. Ürperip sırama oturuyorum ve başım o denli dönüyor ki nasıl eve dönüp yendiden okula geldiğimi anlamlandıramıyorum.

    Yine aynı yere geldiğimi görünce ilgili bakışlar yerlerini bıkkın sıkkın sözlere ve anlam veremediğim davranışlara bırakıyor.

    Akşam yanan sokak lamlarının ışıkları fazlasıyla parlak. Sabaha yok oluyorlar. Böyle parlak ışıklar gibi yanarak yok olabilsem ne kadar güzel olurdu.